Blogbook: De weg van Lenthe #1

Ik liep binnen, ik had nooit verwacht dat het me zo zou raken  als ik die verdomde vrouw weer zag.  Mijn hart brak vanaf het moment dat ze voor het eerst naar me lachte,en mijn hand brak, toen ik een wedstrijdje arm worstelen van haar verloor. Meteen wist ik dat zij de vrouw was waar ik naar op zoek was. De vrouw die mij naar de klote mocht helpen. Ik wist het al meteen, waarom moest ik mezelf de verdoemenis in helpen? Ik als stoere vent, ik die zo veel vrouwen kon krijgen moest meteen het hoogst haalbare aan de haak slaan, ik moest mij zo nodig in laten met het kwaad. Die nacht belandde ik op de eerste hulp met haar. Zij zei geen sorry, toonde geen berouw en voelde zich totaal niet schuldig, dat was meteen duidelijk.
Waarom ze met me mee ging ? Geen idee , misschien was het wel leed vermaak, maar meteen wist ik dat die avond mijn leven zou gaan veranderen. Voortaan scheen de zon ‘nachts. De maan was verdorven en de sterren stonden elke ochtend aan de hemel, Ik had een fles rum op tegen de pijn in mijn hand en ik zou bij god niet weten hoe ik in hemelsnaam weer thuis ben gekomen nadat ze mijn hand in het gips hadden gedaan.  Wat ik wel weet is dat  toen ik wakker werd in mijn eigen bed ik nogal teleurgesteld was dat ik alleen was. Ik weet niet waarom maar ik had zo’n beetje verwacht dat ze naast me zou liggen.  Mijn hoofd bonkte ontzettend en ik voelde mijn maag inhoud omhoog komen. Snel deed ik weer mijn ogen dicht maar de zon had zijn doel al bereikt en ik besloot op te staan. Auw! Dat deed zeer. Even vergat ik mijn hand en wilde hem door mijn haar halen, mijn standaard move, en vandaag bleek dat een hele domme. Ik liep naar beneden om een bak koffie te zetten en daar zat ze,
nog in dat jurkje van de nacht ervoor, haar make-up intact, haar ogen stralend en haar dat zo perfect zat, dat je dacht dat je naar een foto keek . Ze vroeg hoe het met me ging, ik vroeg haar om haar naam.  Die gaf ze me niet , ze lachte een beetje schaapachtig en vroeg me hoe erg de pijn was. Ik wilde stoer doen en besloot dat ik ging doen alsof het me niks deed, mijn gezicht verraadde echter wat anders en ik besloot die stoerdoenerij maar op te geven, dat ging niet werken bij deze chick.  Haar hakken lagen op de keukenvloer en ik struikelde er bijna overheen terwijl ik een poging deed om koffie te zetten.  Ze stond op , raapte ze op en gooide ze in een andere hoek , weer geen sorry, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om bij een wild vreemde op de bank te slapen en je schoenen door het huis te smijten. Ze leek zich echter prima op haar gemak te voelen en ik durfde er ook niks van te zeggen. Mede door de pijn in mijn hand ,hoofd  en een deuk in mijn ego, mede omdat ik het gevoel had dat deze vrouw wel eens voor een hoop avontuur ging zorgen en ik wilde niet over komen als een of andere slappe lul.  Ze leek door te hebben dat ik er niet bij was met mijn gedachten en liep naar me toe . Met een sinistere glimlach stond ze op en liep weg.  De deur uit , boem bam zo was ze er en zo was ze weg.  Geen woord,  Geen wat dan ook liep ze zijn huis uit . Zijn sleutels vond hij op de keuken tafel.  Het was maandag en hij besefte zich dat hij te laat was voor werk.  Hij vervloekte zichzelf voor het feit dat hij zich zo nodig lam moest zuipen op een zondag.  Het was een vreemde bedoening geweest en hij schaamde zich voor zichzelf.
Ethan was niet het type om zich zo  te laten gaan. Maar nadat hij te horen kreeg dat hij zijn scriptie niet gehaald had en daarmee zijn baan op het spel zette, had hij het op een zuipen gezet.

Met grote tegen zin kleedde hij zich aan en pakte de bus naar zijn werk, nog half dronken wilde hij niet gaan rijden en daarbij had hij toch geen idee waar hij zijn auto had achter gelaten.  Fuck it , ik had vandaag als manager moeten beginnen maar nee  Johnson moest perse een wijf van een ander bedrijf aanstellen . Met zijn ene hand probeerde hij het slot van zijn postvak open te krijgen maar het lukte niet . Hey,  je ziet er uit alsof je wel hulp kan gebruiken, hoorde Ethan achter zich, hij herkende de stem maar kon het niet plaatsen, hij draaide zich om en daar stond ze,  de vrouw die zijn hand brak en deze ochtend nog wakker werd op zijn bank.  Haar gezicht was van staal en ze deed alsof er niks aan de hand was.
Deze vrouw had wel een heel goede poker face.  Oh wij kennen elkaar al,  Aangezien ik de nieuwe manager ben zal ik mij maar eens voor stellen , ik ben Lenthe Hofsteen , jou naam weet ik al en het spijt me dat ik er zo vroeg vandoor ging vanochtend, maar ik kon natuurlijk niet te laat op mijn eerste werkdag verschijnen, respect voor jou dat je bent komen opdagen, al dan niet anderhalf uur te laat.  Je had je beter ziek kunnen melden joh,  met die hand  en met die kater.  En aangezien ik je nieuwe baas ben en mede schuldig ben aan jou toestand zal ik er niet moeilijk over doen . Ga nu maar,  of heb je een lift nodig ?  Ik heb jou auto geleend omdat ik bang was te laat te komen vandaag.  Oh daarom kon ik mijn auto niet meer vinden vanochtend !  Ja mijn excuses maar jij kon hem toch niet rijden.  Mijn plan was om hem vanavond weer terug te zetten en dat jij zou denken dat je te dronken was om je auto te vinden.  Maar toen wist ik nog niet dat ik je weer zou zien .  ‘’En jij vind het normaal om een dronken kerel zijn hand te breken , er vandoor te gaan met zijn auto en dan te doen alsof er niks is gebeurd?  Nou ja ‘’kijkend naar zijn kruis’’ er is ook niks gebeurd toch ?  Ze draaide zich om en liep weg op die hakken van dr.  Die hakken die een aantal uur geleden nog door zijn keuken  werden gesmeten . Ze intrigeerde hem .  Het verwarde hem dat een vrouw zo dominant en hard hem zo kon raken , en hij kende haar nog nauwelijks 12 uur en daarvan had hij er 10 van liggen slapen.

Vanaf het moment dat ik die man zag kon ik alleen nog maar in die ogen kijken.
Totdat die zelfde ogen verschrikt op keken . Ik denk dat ik de controle verloren ben want nog geen 20 minuten later zaten we op de eerste hulp. Oh damn!  Heb ik nou echt zijn hand gebroken? Ik voel me misselijke door drank en door het schuldgevoel.  Niet in paniek raken !
koel blijven !  Als van steen zat ik naast deze knappe man en deed alsof er niks aan de hand was. Dat ik geen softie was die in zijn plaats keihard wilde gaan janken en ik was zelfs even bang dat hij aangifte ging doen .  Maar hij bleef koel .  Toen hij in de gips kamer was ben ik naar het toilet gerend om dat laatste shotje uit te kotsen . Ik weet niet meer hoe het zo ver gekomen is  , het ene moment zijn we aan het armpje drukken en het volgende moment verpest ik een avontuurtje door zijn hand te breken.  Ik ging weer in de wacht kamer zitten en hoopte dat het niet op zal vallen dat ik zo juist over mijn nek ben gegaan. Ik weet niet of het door de drank kwam of door schaamte maar mijn gezicht was vuurrood. Gelukkig zag hij het niet, of hij was te druk bezig met zijn hand. Ik belde een taxi en bracht hem naar huis.
Ik hielp hem uit zijn kleren en probeerde niet nog harder te blozen bij het zien van zijn borstkas en legde hem op bed, ik gooide een deken over hem heen en liep naar beneden en struikelde bijna over mijn eigen hakken . In de keuken trapte ik ze uit en nam ik een glas water.  Toen ik wakker werd was het alweer licht. Waar was ik ?  Op wie zijn bank ben ik nu weer beland ?  Tot ik mij de avond ervoor helaas weer herinnerde.  Oh leuk, nu vind hij me zeker een freak als hij me hier aantreft op zijn bank.  Maar lang hoefde Lenthe hier niet over na te denken want nog geen 4 minuten later strompelde deze knappe half dronken man de trap af.  Ze bedacht een smoesje, trok dr hakken weer aan toen deze man die Ethan bleek te heten bijna over haar schoenen heen viel ( alsof ze hem nog geen genoeg pijn had gedaan )en stormde de deur uit .  Ze had zijn auto sleutels nog in haar zak en zonder er over na te denken startte zij zijn auto en reed naar haar nieuwe werk .  Shit dacht ze, nu ben ik ook nog een auto dief. Lekker begin van de eerste dag als manager, ik had ook nooit nog wat moeten gaan drinken.

Mijn hart bonkte als een gek toen ik op mijn werk aan kwam .  Ik streek mijn rok recht en hoopte dat niemand mij gister los had zien gaan in die kroeg.  Gelukkig kreeg ik geen vreemde blikken en zag ik geen bekende gezichten .  Totdat ik de fout maakte door om te kijken.  Daar liep HIJ door die deur heen . Gekreukt pak en zijn arm in een mitella, hij had wallen onder zijn ogen en hij keek diep ongelukkig. Ze voelde zich een ijs konijn toen ze koeltjes vertelde dat ze zijn auto gejat had maar diep van binnen wilde ze deze arme man vragen hoe het met hem ging en hem een knuffel geven . Toen ze vertelde dat ze de manager was voelde ze zich helemaal een bitch.  Toch had ze respect voor Ethan dat hij op zijn werk kwam want hij was te laat, zag er niet uit en hij had duidelijk een kater.  Ze wilde hem naar huis sturen om uit te rusten. Ze geneerde zich kapot omdat ze naar zijn kruis had staan staren maar in werkelijkheid deed ze dat alleen omdat ze hem niet aan wilde kijken.
De eerste vergadering ging meteen verkeerd, ze was erg afwezig en kon haar aandacht niet bij de statistieken houden. Dit gaat geweldig Lenthe! Echt super geweldig tof ! Op je eerste dag de mist in gaan. Haar collega’s zullen haar vast niet meer serieus nemen op deze manier .
Ze stond op , mompelde iets over hoofdpijn en vluchtte naar buiten . De buitenlucht deed haar goed. Ze pakte Ethan zijn auto weer en ging er vandoor.   

Ethan keek uit het raam en zag hoe deze vrouw, die nu ook nog zijn manager bleek te zijn , zijn auto nog een keer mee nam. Hij zuchtte, schudde zijn hoofd en ging verder met zijn werk.
Zijn hoofd en hand deden al zeer genoeg en hij weigerde het om zich nu druk te maken over zijn auto waarvan hij wist dat die toch wel weer werd terug gebracht. De taxi kosten zal hij wel declareren……………………………..
 

 Het was 18:00 uur en dat betekende dat zijn werkdag er op zat, op weg naar buiten hoorde hij gefluister over de manager die er vandoor gegaan was.  Esther sprak Ethan aan,  of die groene Peugeot niet van hem was?  Ja, zei Ethan  het is inderdaad mijn auto.  Lenthe had spoed en nam mijn auto mee.  Lenthe?  Jullie kennen elkaar vroeg Esther hem.   Shit dacht hij bij zichzelf, hij wist haar achternaam niet eens.  Het was een formeel bedrijf en bedrijfsleiders werden altijd met U en met de achternaam aangesproken. Ze had het hem wel verteld zo straks maar hij kon zich haar naam niet meer voor de geest halen.

Soms draait de wereld gewoon een beetje om je heen. De dagen zijn allang niet meer van jou en je nachten worden ook vast snel gestolen.
De bladeren verkleuren maar vallen niet van de bomen, maar rotten aan de takken dat ooit hun thuis was. Lenthe zat op de rand van het balkon te kijken naar de auto’s die als speelgoed over de snelweg leken te gaan.
Ze leefde niet meer maar werd geleefd, haar handelingen waren uit gewoonte en niet meer uit spontaniteit. Ze stond op at een boterham met jam en een gekookt eitje, elke ochtend opnieuw. In haar trainingspak versleet ze haar dagen , ze deed niet eens meer moeite om in de spiegel te kijken of die verschrikkelijke uitgroei bij te werken. Ze had niemand om zich heen die zich om haar bekommerde en er was ook niemand die haar zou missen.
Lenthe haar leven stelde niks voor en dat zou het ook niet meer doen.
Ze heeft te veel mee gemaakt.

Ze voelde zijn adem nog steeds op haar huid terwijl er al een half jaar verstreken was , toen ze hem voor het laatst zag.   Dromend liet ze de realiteit achter zich terwijl ze op zoek was naar een nieuwe morgen.  De wind blies zachtjes door haar haren en ze bewoog zich langzaam voort zonder terug te denken aan waar ze begon. De oorverdovende stilte achtervolgde haar maar ze gaf niet toe aan de eenzaamheid. Zij zou de juiste weg wel vinden en de witte strepen op de snelweg leidde haar terug naar de weg naar hem .

Lenthe kon niet geloven dat de tijd zo snel voorbij was gegaan en dat ze nu een manager was van een goed lopend bedrijf terwijl ze gisteren nog in haar trainingspak leefde.
Toen ze het te horen kreeg sprong ze een gat in de lucht, ging naar de kapper , trok dat ene sexy rokje aan en ging naar de kroeg.

Ze had bijna spijt dat ze was gegaan. Als voormalig worstelaarster bezat zij kwaliteiten waar weinig mensen wat van af wisten. Maar na die ene wedstrijd was ze nooit meer hetzelfde.
Haar ex vriend Lucas was in een coma geraakt een week daarvoor en ze kon zich absoluut niet meer concentreren op de wedstrijd. Ze was zo intens verdrietig dat ze haar tegenstander knock out had geslagen en maar op hem in bleef slaan.  Haar carrière was ten einde want niemand wilde met een geflipt wijf zoals zij samen werken , ze dronk haar geld er door heen en belandde zo op een zolderkamertje van een klote huurbaas tegen een veels te hoge huurprijs. Maar ze had geen keus.  Ze leefde nu in een andere stad, een heel ander leven dan dat ze gewend was en besloot wat met haar studie te doen . Ze gebruikte tijdens haar worstel carrière een schuilnaam en tenzij er hier fanatieke worstel fans waren werd ze hier niet herkend. Daarom baalde Lenthe ook zo van zichzelf, dat ze meteen mee deed aan een wedstrijdje worstelen, en daar ook meteen een hand brak van haar tegen stander. Ze had zich nog zo voorgenomen om niet op te vallen, niks te doen met haar kracht, maar juist haar enthousiasme en studie te gebruiken om manager te worden in een vooraanstaand reclame bureau.

Ethan nam plaats op een ongemakkelijk stoeltje bij de apotheek wachtend op zijn pijnstillers.
Het was een lange dag geweest en het feit dat de chick die vanochtend uit zijn huis sloop zijn nieuwe baas bleek te zijn maakte het er niet beter op . Dat er helemaal niks gebeurd was tussen hen was ook niet echt een troost. Hij keek op zijn horloge en zag dat het 5 voor 6 was, net op tijd nog  om thuis voetbal te gaan kijken als ze maar eens opschoten met zijn pillen.
nummer 15  stond er op het schermpje en dat was het teken dat hij naar de balie mocht komen,
nummertjes trekken pff een reden waarom hij liever niet bij de apotheek kwam .
Maar hij ging kapot van de pijn en van schaamte en een biertje en zo’n pijnstiller zouden er zeker goed in gaan.  Ethan liep naar huis en baalde ontzettend dat hij zijn auto nog niet terug had, tot hij schoorvoetend zijn straat inliep en zijn auto keurig ingeparkeerd zag staan..
Hij liep zijn woonkamer in en staarde blind voor zich uit tot hij zich kapot schrok.
Lenthe zat daar op zijn bank dood normaal een biertje te drinken en zei : ‘’wil je er ook eentje?’’   Ethan wist niet wat hij moest denken of zeggen en dat was ook niet nodig want Lenthe stond op liep naar hem toe en bood haar excuses aan .  Het spijt me dat ik je auto jatte, je hand brak, je auto nog een keer jatte, inbrak in je huis en je biertje dronk , ik denk dat het  tijd word om te gaan .  Ze wilde weg lopen maar Ethan pakte haar vast met zijn goede hand en trok haar naar zich toe . Hij kuste haar en fluisterde dat het niet uit maakte wat ze brak zolang het zijn hart maar niet was

Lenthe was even in shock maar herpakte zich snel , ze duwde Ethan van zich af en liep weg.
Haar hart voelde ontzettend zwaar en het koste haar ontzettend veel moeite om het te laten kloppen. Ademen leek moeilijker dan ooit en alsof er honderden zonnestralen haar ogen binnen drongen kwamen toch de eerste tranen.  Ethan bleef verdwaasd achter en voor elke regen druppel die op de stoep verscheen , kwam er een druppel leegte voor in de plaats in zijn hart.  Een half leeg hart dat steeds verder leegliep,  en hij wist niet hoe hij hier mee om moest gaan.  Na Eline had hij zichzelf niet mee toegestaan emoties te voelen. Al zijn gevoelens behoorden tot haar. Maar zijn ziel werd armer, zijn hart weker en zijn herinneringen aan haar vielen als gebroken glazen puzzel stukjes uit elkaar. Eline was slechts een vaag verleden, een verleden waar hij nooit meer naar terug kon.  En nu was er Lenthe, een vrouw die zijn leven binnenviel, zijn pad opnieuw inkleurde en het doolhof dat ooit zijn hart was afbrak.
Ze was intrigerend, maar wist duidelijk niet wat ze wilde.  Was ze afgeknapt op hem omdat zij zijn nieuwe baas was? Of was hij toch lelijker in daglicht zonder alcohol op ?
Misschien schaamde ze zich wel en was ze bang dat ze de oorzaak zou gaan zijn van allerlei nieuwe problemen. Het interesseerde Ethan in ieder geval geen ene fuck.
Zij had zijn emoties getriggerd  en hij voelde zijn bloed sneller door zijn aderen stromen.

De volgende dag besloot Ethan thuis te blijven en hij was ook absoluut niet van plan om nog terug te komen . Zijn ontslag brief zou hij later deze week wel inleveren.  Met nog gesloten ogen zette hij zijn wekker af maar de pijn scheut in zijn arm bracht hem terug naar de realiteit.
Hij had weer eens gedroomd over Eline en het verscheurde hem gewoon vanbinnen.

Het was winter in Frankrijk, het sneeuwde en de zon scheen. De lach van Eline , haar bruine haren, een vage geur van haar favoriete  parfum , het enige wat hij zich nog kon herinneren van haar.
Jaren lang werd hij elke nachten lang wakker gehouden door deze dromen die zijn geest plaagden.  Maar Eline was weg, en Ethan,  de echte Ethan was ook weg.

Na het ongeluk was hij niet meer hetzelfde.
Ethan ging kapot van verdriet in een vreemd land, een vreemde taal en niet in staat om op te staan.  Hij was zo ontzettend ziek geweest en had maanden in coma gelegen .
Maar er was niemand die hem kwam opzoeken en Eline had zijn familie laten geloven dat hij degene was die zomaar opeens verdwenen was en niet gevonden had willen worden.
Eline was een psychopaat, pathologische leugenaar en had een veels te klein hart om al dat verdriet in op te bergen.  Het was ook zijn eigen schuld geweest, die ruzie.
Maar zij was zo’n vrouw waar hij niet meer mee kon leven,  hij werd wakker door de eerste zonnestralen die ochtend en kwam tot de ontdekking dat hij totaal niks meer voelde voor de vrouw die daar naakt naast hem lag.  Zachtjes rolde hij naar de andere kant van het bed zodat hij niet meer tegen haar aan lag. Toen ze wakker werd en zich naar Ethan toe wendde om hem te kussen werd hij bijna misselijk en die avond vertelde hij haar dat het over was.
Ze was bezitterig had haar hele leven uitgestippeld en wilde elke seconde van de dag bij hem zijn .  Ze was jaloers en controleerde elke avond opnieuw zijn mobiel op vreemde contacten.
Er was iets geknapt bij hem en hij had gehoopt dat deze vakantie hen dichter bij elkaar zou brengen maar dat gebeurde niet . Eline reageerde kalm vond hij, en dat klopte niet want deze vrouw was nooit kalm.  Moe en aangeslagen besloten ze naar bed te gaan ieders zo ver mogelijk van elkaar af op hun eigen helft van het kleine bed in deze oude hotel kamer.
Op het ritme van het zachte gesnik van Eline viel hij in slaap. 

Ethan werd wakker met een zurige smaak in zijn mond, zijn ogen ging niet open en hij kon ook niet spreken. Hij voelde hoe er slangetjes zijn arm in gingen en een bekende stem die langs vloog.  Alles was groen, de vogels vlogen zachtjes over zijn hoofd heen en kietelden zijn voorhoofd.  Zacht geruis maakte hem kalm en deed hem denken aan een bijna kalme zee.
Het was eb in zijn hoofd, maar de vloed bleef uit . Een kalme pijn streek neer in zijn lichaam en hij merkte dat zijn stem geen bereik had en dat zijn hart eng langzaam klopte. Zijn adem haling stokte en snelle piepjes zorgden er voor dat hij nog meer hoofdpijn kreeg dan hij al had.  Toen hij wakker werd stond Lenthe aan zijn bed.  Zijn maag was leeg gepompt en haar nummer was het laatst gebelde nummer in zijn telefoon.  Hoe had hij zo dom kunnen zijn!
De herinnering aan Eline maakte hem zo kapot dat hij het op een zuipen had gezet toen hij naar huis was gelopen . Lenthe had hem bewusteloos gevonden in de keuken toen ze hem zijn sleutels had terug willen geven . Ze had 112 gebeld en daar waren ze nu.  Een ijzige blik omlijste haar toch wat bleke en geschrokken gezicht maar er was verder toch geen spoortje medelijden te bekennen . Ethan kreeg wat te drinken en probeerde recht op te zitten .
Meteen begon hij te kokhalzen en moest hij weer spugen .. Het deed zeer, alsof zijn ingewanden 1 voor 1 er uit getrokken werden en de vlinders die ooit zo vrolijk in zijn buik rond vlogen hun vleugels lieten vallen en hun laatste adem uitbliezen met een golf van maagzuur. 
10

Ethan lag nog een aantal dagen op de intensive care, Lenthe kwam elke dag langs al zeiden ze geen woord tegen elkaar.  Hij deed alsof hij sliep , en zij deed alsof het haar niet raakte.
Op dag 4 kwam er verandering in .  Ethan werd gek van de stilte, gek van de dode vlinders in zijn buik.  De stilte had hem nog nooit zo veel meer pijn gedaan  en de wind die de takken tegen zijn raam liet slaan maakte hem nog gekker in zijn hoofd dan hij dacht dat hij al was.
Op dag 5 begon hij te praten tegen Lenthe,  hij wilde rupsen voelen die zich zouden ontpoppen tot nieuwe vlinders, hij wilde leven,lachen,dromen en vergeten. Maar de wensen die hij had zou hij zelf moeten vervullen . Er zal nooit een gouden lamp zijn waar hij over heen zou wrijven , en fuck die 3 wensen !  Ethan had er veel meer.  Het leek hebberig maar het was nodig om hem weer terug de brengen naar een staat van levensvatbaarheid.
Hij vertelde Lenthe over Eline,  over die ochtend in Frankrijk dat hij wakker was geworden en dat Eline niet naast hem lag.  Ze was niet in de keuken en ook niet bij de oude kerk die ze die dag zouden bezoeken .  Er lag een brief naast hem .  Eline zou niet meer terug komen , ze kon hun break-up niet verwerken en wilde hem niet meer zien . Hij had niet verwacht dat het hem zo veel pijn zou doen . Enkele dagen verstreken en hij ging in zijn eentje langs die oude kerk  en in zijn eentje langs het restaurant waar ze al weken van tevoren gereserveerd hadden.
Het was windstil in zijn hart en zijn hoofd was even leeg.  Hij voelde zich beter en besloot dat hij de juiste keuze had gemaakt om Eline te verlaten ook al had hij zo veel van haar gehouden.
Maar toen sloeg het noodlot toe..

Een krantenbericht,  vrouw, 26 ,brunette ,168 cm. Zwaar gewond in het le choice ziekenhuis na een val van de klif op de rotsen.  Zonder id bewijs of mobiel.  Een foto van Eline op het gekreukte papier met haar ogen dicht.  Hij twijfelde geen seconde en ging naar het le choice, maar toen hij naar de onbekende brunette vroeg en hij werd meegenomen naar een aparte kamer . Hij had zich nooit kunnen voorstellen dat die prachtige vrouw die daar onder een wit laken lag en zojuist gestorven was ooit zijn vriendin was geweest, dat zij ooit de vrouw was geweest met wie hij had willen trouwen, kinderen had willen krijgen, zijn leven mee had willen delen, de vrouw die hij verlaten had omdat ze hem verstikte, vermorzelde met woorden en nu slechts een leeg omhulsel was. Het brak zijn hart al was het over, het brak hem compleet.
Wat als, hij haar niet had gedumpt , wat als , ze niet naar Frankrijk waren gegaan en wat als,  hij gewoon eerder had toegegeven dat hij niet meer bij haar wilde zijn.. Dan was dit nooit gebeurt en had Eline nog geleefd.  Ethan voelde zich schuldig.  Zijn broer is hem komen halen in Frankrijk, en toen hij terug was werd hij overspoeld met medelijden, niemand wist immers dat ze uit elkaar waren want ze leken zo gelukkig te zijn voordat ze vertrokken.
De familie van Eline stelde hem allemaal vragen en na een tijdje  kon hij niet meer voor zich houden wat er was gebeurd en in plaats van medelijden kreeg hij nu blikken vol afgunst  toegeworpen.  Niemand praatte meer hem en zelfs zijn broer liet hem in de steek.

Droge wateren slokken de stilstaande harten op.
De zielen zo koud als bevroren zeeën.
De pijn klinkt zo zacht, je kunt haar nauwelijks horen,
Maar als je zachtjes fluistert, voelt het heel hard.

Deze zinnen werden voorgedragen op de begrafenis, en doorboorden zijn ziel.

Het kwam uit een  vers van Leon Parnannie, waar Eline dol op was.

Soms denk ik dat ik mezelf verlies.
Ben ik te negatief? Of is het leven gewoon te donker.
Ik weet het niet en de oplossing ligt niet nabij.
Zwerf keien in mijn maag en een blender in mijn hoofd.
Het voelt alsof het alleen maar achter uit gaat, alsof ik achter uit ga.
Ik ben misselijk. Ik ben ziek.
Het miezert pijn in mijn hart.
De regen kan mij niet meer raken en al word ik duizenden keren door de bliksem geraakt,
door mijn aderen stroomt koud bloed.  Geen bliksem kan mij opwarmen.
Lenthe kon deze gedachten maar niet los laten en liep  tegen kiezelsteentjes te trappen op het zachte asfalt.  Het zware gevoel in haar hoofd leek maar niet weg te gaan .
Ze kon alleen aan Ethan denken.  Waarom heeft hij het zo ver laten komen en hoe ver was het haar schuld?

Het natte gras dat zijn gezicht kietelde maakte hem wakker.
Hij werd misselijk toen hij de zon recht in de ogen keek.
De felle zonnestralen vielen neer op hem als vuur en het liefst wilde hij vluchten.
Maar hoe vlucht je van iets dat overal is ? Elke dag opnieuw ?
Ethan krabbelde overeind en begon zich te oriënteren.
What the hell is er nu weer gebeurd!  Hij had een ziekenhuis schort aan.
De naald van het infuus zat nog in zijn arm geprikt.
Hoe lang heeft hij hier gelegen en hoe lang zou het duren voordat ze hem gingen zoeken?
Hoe was hij hier terecht gekomen ? Het laatste wat hij zich kon herinneren was dat het zwart voor zijn ogen werd.  Welke dag is het ? Welk jaar?  Ethan had geen idee en hij begon in paniek te raken .  Hij liep een kiosk in, voor een krant. Datum 13 juni 2020 .
Fuck !  Hij was 5 jaren kwijt .  Het kassa meisje keek hem vreemd aan en belde de politie.
Ethan was te verbouwereerd om op te letten wat er achter de desk gebeurde en bleef maar naar zijn krant staren.

De donkere dromen laten me mee varen naar het achterste van de vergetelheid.
Mijn mond is droog en mijn keel voelt pijnlijk aan. Slikken gaat moeizaam.